Πλαγγόνα (Μ. Τσιακάλου)

 



Το βασίλειό σου ας είναι ένα μικρό,
σχεδόν ανύπαρκτο
να ξέρεις πως δεν πειράζει!
Μεγάλη εσύ πώς να το κυβερνάς
να μάθεις,
παρά για εκείνο το ελεεινά πλειοδοτικό
να είσαι δουλοπάροικος στην κάθε εκλογή σου.
Σα θα ΄ρθει η ώρα να μιλάς και να καταλαβαίνεις
περισσότερα
μην τύχει και ζητήσεις,
γιατί θα φαίνονται
λιγότερα,
μικρότερα,
ασήμαντα
μπρος στα «εκστατικά» σου μάτια
και το νεανικό μυαλό θα λιγοστεύει
φορώντας ένα
ασύστολα ηγεμονικό, πειρατικό λοφίο
άκομψο, ακαλαίσθητο, μονάχα εξωτερικά εντυπωσιακό
επίχρυσο λαιμάρι.
Σ’ αγχόνη θα σ’ οδηγεί.
άστο να φύγει.
στο λέω εγώ που τ’ ακολούθησα, το φόρεσα
κι ύστερα το νικέλιο
μου πλήγωσε το λευκωπό μου δέρμα,
το δέρμα της αρχικής μου γένεσης.



Σχόλια